Ne postoji reka u Srbiji koja nudi toliko neotkrivene lepote kao što je Drina. Ali takođe, ne postoji reka u našoj zemlji koju čovek tako uporno pokušava da uništi, kao što se to konstantno radi na Drini.
U neposrednoj blizini kućice, svega stotinak metara uzvodno, na samoj obali nalazi se šljunkara koja iz godine u godinu postaje sve veća.
Iz reke se vadi kamen (i na taj način se utiče na njen tok), a u postrojenju se prerađuje.
Kao nusprodukt te prerade nastaju otpadne vode koje se ispuštaju, bez prerade direktno u Drinu. Reka ih nosi, ali zbog konfiguracije dna, malo kasnije, nizvodno stvara se liman koji sav taj materijal gomila na tom mestu. Tu reka "odlaže" granje, panjeve i ostale prirodne stvari koje skuplja svojim tokom.
Međutim, tu se mogu naći i dodatni sadržaji kao što su automobilske gume, školjke automobila, kese, plastična ambalaža i ostala obeležja modernog društva. Tako na obeležju grada, na površini postoji scenografija koju svi vole i kojom se ponose. A ispod površine, nalazi se naše pravo lice, naša tamna strana koja još jednom potvrđuje autodestrukciju našeg društva.
A onda, nekoliko kilometara nizvodno, Drina uspeva da zaleči nanete "rane" i opet postaje lepotica sa obiljem ribe, čiste, prozirne vode i nestvarnog ambijenta. Do sledeće crne tačke...
Pratite National Geographic Magazine Srbija na Instagramu!
