Čak i da se emisija momentalno zaustavi, ugljen-dioksid koji se već nalazi u Zemljinoj atmosferi mogao bi da nastavi zagrevanje naše planete narednih stotinak godina, objavili su naučnici Univerziteta u Prinstonu.
Istraživanje sugeriše da je potrebno mnogo manje ugljenika za uticaj na globalnu temperaturu, nego što se ranije pretpostavljalo.
Naučnici su izveli simulaciju Zemlje na kojoj, nakon emitovanja 1.800 milijardi tona ugljenika u atmosferu, sve emisije ugljen-dioksida iznenada prestaju. Naučnici često koriste ovakve scenarije da izmere moć zarobljene toplote ugljen-dioksida. U okviru milenijumske simulacije, ugljenik je konstantno bledeo tako što su 40% upili okeani i kopno planete u razdoblju od 20 godina, a ostalih 80% u razdoblju od 1000 godina.
Samo po sebi, takvo opadanje nivoa atmosferskog ugljen-dioksida bi trebalo da dovede do hlađenja. Međutim, toplota zarobljena u ugljen-dioksidu ima divergentnu putanju.
Nakon stogodišnjeg hlađenja, planeta se zagrevala 0,37 stepeni Celzijusa godišnje tokom narednih 400 godina kao posledica sve manjeg upijanja toplote od strane okeana. Sa druge strane, Zemlja se zagravala 0,85 stepeni Celzijusa godišnje od vremena pre industrijalizacije.
Međuvladin panel o kilmatskim promenama procenjuje da bi globalne temperature veće za samo 2 stepena Celzijusa od predindustrijskog nivoa opasno ugrozile klimu. Da bi se to izbeglo ispostavilo se da bi ljudi morali da zadrže kumulativne emisije ugljen-dioksida ispod 1.000 milijardi tona ugljenika, što je oko 50% onoga što se već nalazi u našoj atmosferi od početka industrijalizacije.
Dugotrajni efekat zagrevanja ukazuje na to da razlika u 2 stepena može biti postignuta sa mnogo manje ugljenika, rekao je Tomas Frulišer, prvi autor koji je vodio istraživanje kao postdoktorski istraživač Prinstonovog programa iz atmosferskih i okeanskih nauka, koji sprovodi u saradnji sa Horheom Sarmientom, profesorom geonauka i geološkog inženjerstva. „Ako su naši rezultati tačni, ukupna emisija ugljenika koja je potrebna da se ostane ispod tačke zagrevanja od 2 stepena morala bi da bude tri četvrtine od prethodno utvrđene, dakle samo 750 milijardi tona umesto 1.000 milijardi tona ugljenika“, izjavio je Frulišer, sada istraživač na švajcarskom Federalnom tehnološkom institutu u Cirihu.
„Takođe, ograničavanje zagrevanja na 2 stepena značilo bi držanje buduće kumulirane emisije ugljenika na ispod 250 milijardi tona, što je samo polovina od već emitovane količine od 500 milijardi tona.“
Rad istraživača je u suprotnosti sa naučnim konsenzusom da će globalna temperatura ostati ista ili se sniziti ukoliko se emisija iznenada zaustavi i svede na nulu. Međutim, prethodna istraživanja nisu uračunala postepeno smanjenje sposobnosti okeana da apsorbuju toploti iz atmosfere, naročito polarnih okeana. Iako se ugljen-dioksid stalno rasipa, Frulišer i njegove kolege su mogli da vide da se postepeno smanjuje broj okeana koji uklanjaju toplotu iz atmosfere. Vremenom, preostala toplota će poništiti hlađenje koje je nastalo smanjenjem količine ugljen-dioksida.
Frulišer i njegov tim pokazali su da promene u okeanskom preuzimanju toplote u polarnim predelima ima veći uticaj na globalnu srednju temperaturu, nego promene u okeanima na nižim geografskim širinama, što je mehanizam poznat kao „efikasnost okeanskog preuzimanja toplote“. Ovaj mehanizam je prvi put istražen 2010. u radu Frulišerovog kolege, Majkla Vintona, istraživača Laboratorije za geofiziku i dinamiku tečnosti Nacionalne okeanske i atmosferske administracije na Prinstonovom Forestal Kampusu.
„Regionalno uzimanje toplote igra glavnu ulogu. Raniji modeli to nisu prikazivali najbolje,“ rekao je Frulišer.
„Naučnici su mislili da temperatura ostaje konstantna ili opada od onog trenutka kada se emisija prekine, ali smo sada pokazali da mogućnost povećanja temperature ne može biti isključena,“ rekao je Frulišer i dodao: „To je ilustracija koliko teško može biti poništavanje klimatskih promena – prekinemo sa emisijom, ali ipak dobijemo porast globalne srednje temperature.“
