Ubodne rane na leđima i razlupane glave: Skeniranjem mumija južnoameričkih starosedelaca otkriveni razlozi smrti

Prošlost krije mnoge tajne, svakako jedna od najmisterioznijih je uzrok smrti ljudi koji su davno živeli a o kojima nemamo pisanih tragova.

Prva mumija koju su u najnovijoj studiji ispitali naučnici je sa Univerziteta Filips u Marburgu, a smatra se da je pokojnik bio muškarac i pripadnik kulture Araka koja se rasprostirala na teritoriji današnjeg severnog Čilea. Najverovatnije je živeo u ribarskoj zajednici i tokom života pokazivao znake tuberkuloze na plućima. Radiokarbonsko datiranje sugeriše da je on umro u periodu između 996. i 1147. godine n.e., a antropološke u dobi između 20 i 25 godina. Međutim, rendgenski zraci su sada utvrdili da je preminuo usled posledica udarca u glavu i rane na leđima.

Druge dve mumije su iz Muzeja umetnosti i istorije Delemonta u Švajcarskoj, a verovatno je da potiču iz regiona Arekipa - teritorija današnjeg jugozapadnog Perua. O njima se do ovih analiza nije znalo mnogo, sem da je muškarac preminuo između 902. i 994., a žena između 1224. i 1282. godine n.e.. Ipak, skener je utvrdio da je muška individua preminula nakon što je pretrpela traumu u vratnom delu kičme i udarac u potiljak. 

Iako je i kod ženske mumije utvrđeno da ima oštećenje na skeletu, smatra se da je do toga došlo nakon smrti i to najveverovatnije tokom sahrane. Stoga su naučnici zaključili da je kod dve od tri individue potvrđeno prisustvo "međuljudskog nasilja" koje ukazuje na to da su naši preci u prošlosti možda češće bili izloženi napadima nego što se pretpostavlja.

Takođe, oni dodaju da istraživanja o vrstama nasilja i tome na koji način su ljudi umirali u prošlosti, danas mogu pružiti sliku kako su i zašto drevne civilizacije ratovale. Mumificirani ostaci nisu ni izbliza tako uobičajeni kao skeletni, ali je njihovo proučavanje od izuzetne važnosti jer otkrivaju mnogo veći stepen traume i načina na kojih je do njih došlo. 

Rezultati su objavljeni u časopisu Frontiers in Medicine.