Najstarija sačuvana zvona potiču iz Kine, izlivena u doba vladavine dinastije Šang (oko 1500. do 1027. god. p. n. e.), koje je poznato kao zlatni period izrađivanja predmeta od bronze.
Veoma značajna su i asirska zvona iz Ninive (sa severa današnjeg Iraka) iz vremena vladavine Salmanasara II (860–824 god. p. n. e.). Zvona su se na različite načine koristila i u Japanu, Koreji, starom Egiptu, Mesopotamiji, antičkoj Grčkoj, kao i u vreme Rimljana.
Međutim, veoma je teško odrediti kada su se prvi put upotrebila zvona kao sastavni deo hrišćanskog bogosluženja. Po jednima je to bilo još u IV veku, nakon trujumfa hrišćanstva u okviru Rimskog carstva, a zaslugu za to pripisuju episkopu iz Nole u Kampaniji (u blizini Rima), Svetom Pavlinu (Paulinus, 353–431), koji je zvona prvi upotrebio. Po drugima ta zasluga pripada papi Sabinijanu (Sabinianus), koji je upotrebu zvona zvanično utemeljio za vreme svog kratkog pontifikata (604–606).
Na Istoku su se zvona javila mnogo kasnije, oko 865. godine. Prva su napravljena na Zapadu, tačnije u Veneciji. Naime, tamošnji dužd Orso I Partičipacio (Orso I Participazio) poklonio je dvanaest zvona vizantijskom caru Mihailu III za Crkvu Svete Sofije u Konstantinopolju. Ipak, upotreba zvona na Istoku sporo je napredovala, pre svega zbog bojazni da zapadni običaji ne preovladaju. Tako je bilo sve do 1204. godine, kada su tada moćni krstaši, u svom četvrtom pohodu na Istok, osvojili Konstantinopolj, osnovali na teritoriji Vizantije Latinsko konstantinopoljsko carstvo i nametnuli upotrebu zvona. U Rusiji su zvona ušla u upotrebu krajem X veka, odnosno na samom početku njenog preobraćanja iz paganstva u hrišćanstvo.
U krajeve srednjevekovne srpske države prva zvona su dopremljena iz Venecije i Dubrovnika. Crkva ih je prihvatila i brzo su postala sastavni deo velikog broja bogoslužbenih hramova. Tako je bilo sve do početka viševekovnog turskog osvajanja, kada su posle njihove zabrane delom uništena, a delom sklonjena za neka bolja vremena.
Darivanje zvona
Od samog početka upotrebe zvona u bogoslužbenim radnjama, postojao je i običaj njihovog darivanja. O tome govore mnogi stari zapisi, kao i natpisi na samim zvonima, koji saopštavaju kratke i veoma sažete podatke: ime darodavca, motiv, povod i godinu darivanja, kao i ime hrama kome je dar, odnosno zvono namenjeno.
Zvona su Crkvi darivali prvenstveno vladari, a zatim vlastela, sveštenici i monasi, kao i uspešni i bogati ljudi. Nije redak primer da su zajedničkim dobrovoljnim prilogom žitelji mesta kupovali i darivali zvona svojoj crkvi. Ipak, najčešći darodavci zvona bili su i ostali vladari. Tako je belgijska kraljica Fabiola (Fabiola de Mora y Aragón) u čast 150-godišnjice uspostavljanja diplomatskih odnosa između Belgije i Rusije, 15. septembra 2001. godine poklonila veliko zvono Sabornoj crkvi Svetog Petra i Pavla u Sankt Peterburgu.
