Da li otapanje leda, permafrosta, kao i ekstremene suše pomažu arheolozima? Odgovor je komlikovaniji nego što se čini

Iako mnogima deluje da ubrzane klimatske proemen pomažu arheolozima da lakaše nađu neistražene lokalitete, postavlja se pitanje kako one utiču na njihovo očuvanje.

Proteklih godina zabeležen čitav niz arheoloških senzacija koje su vekovima doslovno bile konzervirane u ledu, ili onih otkrića koje je voda štitila od radoznalih pogleda, uništavanja ili pljačkanja.

Brojna otkrića postala su vidljiva tek nakon otapanja leda. Porast temperature vazduha ili vode koji se beleži proteklih decenija, ima dramatične posledice i po nauku. Jer, ono što je milenijumima bilo dobro zaštićeno u hladnoj i vlažnoj klimi, sada je zbog klimatskih promena izloženo novim uslovima i preti mu nestanak u veoma kratkom roku.

Blago u ledu

Led, koji očigledno ipak nije večan, za čovečanstvo odnosno za generacije koje su usledile, sačuvao je senzacionalne stvari poput "Ecija", mumija iz kamenog doba otkrivene 1991. Zahvaljujući izvanrednom stanju u kom se nalazio, istraživači su mogli precizno da rekonstruišu kako je "Ledeni čovek“ pre oko 5.300 godina živeo na području Alpa, između Italije i Austrije.

Arheolozi sve češće u planinskim područjima pronalaze impresivna svedočanstva o dramama koje su se odvijale u prošlosti. Baš nedavno su naučnici iz Perua i Poljske predstavili rekonstrukciju izgleda mumije po imenu "Huanita", devojčice stare otprilike 14 godina, koja je pripadala Inkama i koja je pre nešto više od 500 godina žrtvovana bogovima.

Naime, praktikovanjem krvavog ritual po imenu "kapakoča", pripadnici Inka nadali su se zaštiti bogova od prirodnih katastrofa. Zaleđena mumija pronađena je 1995. godine, na više od 6.000 metara nadmorske visine, kod vulkana Ampato na jugu Perua. Mumija je, zahvaljujući otapanju leda i eroziji tla, upala u krater vulkana. Pre toga se nalazila na nešto višoj nadmorskoj visini.

Blago u permafrostu

U evropskim Alpima ili u Skandinaviji sve češće se pronalazi oružje, sanke ili komadi odeće iz rimskog vremena ili iz srednjeg veka. Zbog dobre konzervacije tih nalaza stručnjaci su u prilici da saznaju mnoštvo detalja o tome kako je izgledao život naših dalekih predaka.

Posebno veliki broj otkrića beleži se na lokacijama na kojima se permafrost povlači velikom brzinom. Radarski snimci na Antarktiku ispod leda pokazuju slivove prastarih reka. Na Aljasci odjednom na svetlo dana izlaze stara naselja. U Sibiru su istraživači otkrili ostatke tri mamuta koji bi mogli da budu stari i više od tri miliona godina. U Kanadi je otkrivena čak i jedna beba mamuta, kompletno očuvana i potpuno mumificirana.

Trka s vremenom

U pitanju su naravno sjajna, slučajna otkrića, ali vreme neumoljivo teče. Ono što je danas odlično konzervirano u permafrostu, a radi se o organskim materijalima - za samo nekoliko godina pretvoriće se u tragove boje na tlu.

Otapanje glečera, olujne padavine, ali naravno i porast nivoa mora, pred arheologiju postavljaju sasvim nove izazove. Velika opasnost preti na primer brojnim antičkim lučkim gradovima u Sredozemlju.

Klimatske promene ne manifestuju se samo u obliku leda koji se otapa ili poplava, one su zaslužne i za stravične suše.

Ekstremne suše

Za arheologe su to delimično srećne okolnosti, ali za ekosisteme i njihove žitelje to je katastrofa. Ribe masovno izumiru, polja više ne mogu da se obrađuju, pitke vode nema.

U Iraku je recimo zbog ekstremne suše u jednom akumulacionom jezeru odjednom "osvanuo" grad star oko 3.400 godina. Nemački i kurdski arheolozi bili su u prilici da nakratko istraže to naselje koje potiče iz bronzanog doba. A onda je opet pod vodom nestao centar Mitanija, jedne od najmisterioznijih kultura antičkog vremena.

U španskom Kaseresu su se zbog suše u jednom akumulacionom jezeru, na lokaciji Gvadalperal odjednom mogle videti dolmeni, kameni spomenici. Ta lokacija se zove i "španski Stounhendž". Spomenik megalitske kulture sastoji se od više od 150 pojedinačnih kamenih blokova i nastao je pre oko 7.000 godina.

Olupine brodova otkrivene su u isušenom koritu reke Misisippi u SAD. Mnogo ih ima i u Dunavu u delu toka kroz Srbiju: za vreme rekordnih suša (i niskih vodostaja) na svetlo dana izronili su brojni nemački ratni brodovi iz Drugog svetskog rata. Te olupine predstavljaju opasnost za rečni brodskog saobraćaj, ali opasni su i zbog toga što u njima još ima municije, što je rizik i za ljude i za životnu sredinu.

Ugrožen opstanak

Dimenzije tog problema pokazuju se u svoj svojoj "raskoši" i u Brazilu. Zbog velike suše mnoge reke na području Amazona nalaze se u vanrednom stanju. Vodostaj reke Negro opao je od jula ove godine za oko 15 metara na jednoj lokaciji na kojoj su zbog suše otkrivene praistorijske rezbarije koje pomalo podsećaju na današnje emodžije, i koje su stare oko 2.000 godina. Aktuelni vodostaj najniži je u poslednjih 120 godinu. Suša ugrožava opstanak tih gravura i samu lokaciju, upozoravaju arheolozi. Ali, ona pre svega ugrožava opstanak ljudi koji danas tamo žive.

Autor: Aleksander Frojnd / Deutche Welle

BONUS VIDEO: