U podnožju planine dva milenijuma je ležao izgubljeni grad: Arheolozi tvrde da imaju dokaz koji govori kome je pripadao

Arheolozi veruju da su u današnjem Iraku otkrili davno izgubljeni grad Natouniju, na osnovu otkrića reljefa isklesanog u steni koji prikazuje kralja Partskog carstva.

Međunarodni tim arheologa objavio je da se reljef sa prikazom vladara Adijabenskog kraljevstva - koje je pripadalo Partskom carstvu, nalazi na ulazu u naselje koje je smešteno u podnožju planine Piramagruna.

Autor studije i arheolog sa Univerziteta u Hajdelbergu Majkl Braun, saopštio je kako je tim došao do zaključka na osnovu odeće sa figure koja je isklesana u steni. Interesantan podatak je i mesto na kome je reljef uklesan - ulaz u naselje, a koji govori o jednoj vrsti političke propaganda koja jasno naglašava kome građevina pripada. Pre ovog nalaza, jedini dokaz o postojanju Natounije su bili novčići datovani u 1. vek n.e..

“Veoma specifičan dokaz koji je upućivao na grad Natouniju potiče sa natpisa na novčićima koji su otkriveni na drugoj lokaciji, a koji spominju “Kapros”, što je današnja reka Donji Zab”, rekao je Braun. 

Pored otkrivenog reljefa koji možda prikazuje kralja Natounisara za koga se veruje da je bio osnivač spomenutog grada, istraživači su koristili i bespilotne letelice za istraživanje utvrđenja kao i dva obližnja naselja Rabana i Merkuli – po kojima je tvrđava naknadno dobila ime.

Rezultati pretrage govore da je  Rabana-Merkuli najveće mesto u regionu koje pripada partskom periodu i koja ima prikaze kraljevske ikonografije, stoga predstavlja najboljeg kandidata za nekadašnji izgubljeni grad Natouniju. Međutim, čini se da su Parti napustili tvrđavu relativno brzo nakon što je izgrađena. Jer većina građevina potiče iz samo jedne faze, tako da ona najverovatnije nije korišćena duže od 100 godina.

Braun i njegov tim takođe su pronašli veliki vodopad u dolini, koji su nazvali “sezonskim fenomenom”, jer se pojavljuje tek posle jake kiše. Pretpostavka je da je imao određeni verski značaj, jer je u blizini otkriven i manji oltar uklesan u kamenu koji je verovatno bio namenjen za paljenje vatre, što kako istraživači tvrde asocira na sveto mesto koje je najverovatnije nekada bilo posvećeno iranskoj boginji vode Anahitu.

Članak je objavljen u časopisu Antiquity.