Najstarije poznate mumije: Kako je narod Činčoro mumificirao svoje mrtve, hiljadama godina pre starih Egipćana

Narod kulture Činčoro koji je naseljavao pustinju Atakama je poznavao procese mumifikacije hiljadama godina pre starih Egipćana.

Iako su stari Egipćani, najpoznatiji po procesu mumifikacije svojih mrtvih predaka - malo poznata činjenica je da su nekoliko hiljada godina pre njih ovaj proces poznavali i stanovnici najsuvljeg mesta na planeti Zemlji.

Naučnici objašnjavaju da su prvi ljudi koji su naseljavali Atakamu bili narodi kulture Činčoro. Takođe, pored toga što su naseljavali sever Čilea i jug Perua danas je poznato da su baš oni prvi mumificirali svoje mrtve pre 7.000 godina.

Procenjena starost na stotine ostataka koji su nekada pripadali lovačko-sakupljačkoj zajednici naseljenoj duž pacifičke obale Atakame, seže daleko u prošlost od oko 5450. godine p.n.e. pa sve do 890. godine pre nove ere. Tokom godina istraživanja naučnici su prepoznali značaj kulture i praksi koje su za sobom ostavili, te su njihova gorblja upisana 2021. godine na Uneskovu listu svetske baštine.

Oni ne samo da otkrivaju detalje o životima pokojnika i pogrebne prakse drevne kulture, već nude uvid u društvene i duhovne strukture celokupne zajednice. Na primer, zanimljivost vezana za mumifikaciju koju su praktikovali, ukazuje da ona nije bila rezervisana samo za višu klasu - kao kod Egipćana, već je bila ritual koji su praktikovali svi slojevi društva unutar zajednice.

Pogledajte fotografije u galeriji:

Vidi opis

Najstarije poznate mumije: Kako je narod Činčoro mumificirao svoje mrtve, hiljadama godina pre starih Egipćana

Skloni opis

PODELI

Pogledaj slike

Izvor: ProfimediaBr. slika: 6 1 / 6

Izvor: ProfimediaBr. slika: 6 2 / 6

Izvor: ProfimediaBr. slika: 6 3 / 6

AD

Izvor: ProfimediaBr. slika: 6 4 / 6

Izvor: ProfimediaBr. slika: 6 5 / 6

Izvor: ProfimediaBr. slika: 6 6 / 6

AD

Ali iako je priznanje od strane Uneska tek nedavno stiglo, stanovnici ovog dela pustinje znaju za jedinstvene arheološke ostatke mnogo duže. Tokom decenija lokalno stanovništvo je sporadično pronalazilo mumificirane ostatke, jer su tela zakopavana veoma blizu površine.

I zaista, ostaci su bukvalno deo temelja grada Arika. Jedan od njenih lokalnih stanovnika Džoni Vaskez se u svom razgovoru sa istraživačima priseća da su radnici - kada su prvi put kopali kanalizacione cevi za njegovo susedstvo pre mnogo godina - pronašli "slojeve i slojeve mumija". Do sada je otkriveno na stotine njih, a neke su uključivale i decu kao i odojčad.

Bioarheolog sa Univerziteta u Tarapaki Vivijan Stenden objašnjava kako zemljište sadrži mnogo prirodnog arsena, što je verovatno doprinelo visokoj stopi smrtnosti stanovništva, kao i velikom broju pobačaja. Jedna od pretpostavki koja je najverovatnije ubrzala njihovu smrt je i mazanje manganom u tradicionalne svrhe, ali pošto je on toksičan nisu ni bili svesni da štete svom zdravlju.

Naučnici danas su sigurni da su prirodno dehidrirani leševi pokojnika, inspirisali nastanak procesa mumifikacije. Tela pokojnika nisu duboko zakopavana, a deo postupka je podrazumevao i skidanje kože i mesa sa pokojnika te mazanje slojeva mangana i blata. U većini slučajeva su uklanjani unutrašnji organi i zamenjivani biljnim vlaknima ili životinjskom dlakom. 

Potom bi telo umotano u trsku ostavili da se suši 30 do 40 dana. Nakon toga, ostaci su polagani u zemlju zajedno sa prilozima. Tokom vremena, proces je usavršavan, ali ipak prirodni postupak ostaje dominantan sa 29 posto potvrđenih slučajeva. 

Istraživači su uspeli da identifikuju nekoliko postupaka koji su praktikovani sve do konačnog kraha kulture ili kako neki tvrde asimilacije sa susedima, koja se desila početkom 2. milenijuma pre nove ere. Slične ritualne prakse su nastavili da upražnjavaju narodi i kulture koje su nasledile Činčore, stoga dokaze o mumifikacijama naučnici nalaze među ostacima u vekovima koji su usledili.