Od 1 do beskonačno: Poljski slikar posvetio pola života vizualizaciji vremena

Poljski konceptualni umetnik, Roman Opalka kroz gotovo čitavu svoju karijeru slikao je brojeve, nastojeći da simbolizuje prolaznost vremena.

Slikanje „vremena” započeo je 1965. godine, krenuvši od jedinice. Od tada svakodnevno je slikao oko 400 uzastopnih brojeva. Do dana njegove smrti, u avgustu 2011. godine stigao je do broja 5.607.249. Brojeve je slikao više od 10 godina.

Prvi kanvas, ili kako ga je on nazivao „detalj”, bio je dimenzija 195 puta 135cm, crne boje, a visina kanvasa je bila srazmerna njegovoj fizičkoj visini. Širina je, pak, odgovarala širini vrata na njegovom studiju u Varšavi. Brojeve je nizao, jedan za drugim u redove, uvek iz gornjeg levog ugla platna do donjeg desnog ugla.

1927.godine odlučio je da svaki naredni kanvas bude za 1% svetliji od prethodnog. Ovde je njegova ideja bila da dođe do toga da slika belom bojom po belom platnu, što je nazivao „zasluženom belinom” („Blanc merité”). Ovaj cilj je dostigao 2008. godine, a nakon toga je naredne tri godine, do kraja svog života, brojeve slikao na belom platnu.

Na prvom platnu od broja 1 stigao je do broja 35 327. Ali to je samo bio početak njegovog puta ka beskonačnosti, koja je bila njegov cilj.

Želja mu je bila da dođe do broja 7 777 777, jer je smatrao da ovaj broj ima „izuzetno duboko filozofsko i religiozno značenje”. Nažalost ovu svoju želju nije ostvario. Oko poslednjeg naslikanog broja postoji dilema, s obzirom na to da je naslikan belom bojom na belom platnu i s toga je loše vidljiv.

Opalkin rad ukazivao je na njegovu stalno prisutnu svesnost o smrtnosti. „Sav moj rad svodi se na jedno, na opisivanje od broja jedan do beskonačnosti. Jedna jedina stvar, jedan život.. Problem je u tome što sada jesmo, ali nećemo biti”, izjavio je jednom prilikom Opalka.

Izazov koji je sebi postavio, da slika do beskonačnog broja od početka je bilo nemoguće ostvariti, a on je ovu metaforu često prenosio na ljudski život. „Vreme koje provodimo živeći i stvarajući neminovno vodi ka našem progresivnom nestajanju. Istovremeno smo živi i pred licem smrti - a to je misterija svakog živog bića”, napisao je u svom eseju iz 1987. godine.